Het zesde zintuig, kortom

Quirine Vermaat, 34 jaar, heeft zich in Dirkswoud aan de Oosterzij 136 gevestigd als parapsychologe. Het is een meiske met ravenzwart, lang haar en ze gaat gekleed en geschminkt als een zigeuneres. U kent mij: ik ging direct op bezoek bij Quirine.
Ze was nog bezig een kantoor of iets dergelijks in te richten, en de wanden te verven met afbeeldingen die zo van de omslagen van science-fictionboekjes uit de jaren dertig afkomstig leken. Op een ouderwetse ronde tafel stond een computer, en ik vroeg wat ze daar nu mee ging doen. ‘Daar sla ik mijn klantenbestand in op,’ zei Quirine.
‘O,’ zei ik, ‘daar had ik nog niet aan gedacht.’
Ik pakte wat dozen uit, want ik vind: je moet de jonge onderneemster altijd helpen. Even later stond ik de noordwand van het kantoor te verven volgens de precieze aanwijzingen van Quirine: ‘Doe daar nog een wolkje en daar ook nog één. En dan daar de zon.’
Na een uurtje was de bovenste helft van die noordwand klaar, en Quirine zei: ‘Nu koffie! Ontspan je maar, Ben. Diep ademhalen en ontspannen.’ Dat ontspannen gaat me altijd vrij goed af, en wat ik vermoedde (en ook hoopte) ging inderdaad gebeuren. Quirine ging me behandelen als was ik een klant van haar.
‘Hoe gaat het met je ouders?’ vroeg ze me, nadat ze me enige minuten had aangestaard.
‘Met mijn moeder gaat het goed. Mijn vader was vroeger loodgieter, maar dat is hij nu niet meer.’ (Mijn beide ouders zijn al jaren dood. Ik raad alle lezers aan ongeveer op deze wijze te werk te gaan, wanneer ze in contact treden met een paranormaal begaafd iemand,  en daarbij niet in een verstikkend lachen uit te barsten.)
Quirine staarde enige tijd naar het plafond en zei toen, met grote ernst: ‘Ik zie geen ziekten... Ze zullen je nog jarenlang gezelschap kunnen houden.’
‘Dat is fijn,’ zei ik, met even grote ernst. ‘Maar nu iets anders. Die zeebeving voor de kust bij Sendai, Japan, kracht 8.9 op de Schaal van Richter. En vervolgens die tsunami. Duizenden doden, bijna honderdduizend vermisten. Enorme schade. Kostenpost: miljarden yen. Die had je toch kunnen voorspellen? Je voorspelt de gelukkige toekomst van mijn ouders. Als je dat kunt, kun je zo’n zeebeving ook voorspellen, lijkt mij. Maar ik heb niets gehoord. Van niemand. Hoe kan dat?’
Ze zei dat ze weer eens moest verdergaan met werken aan haar kantoor, want ze begreep wel dat ze een tegenstander van enig formaat in huis had gehaald. Jammer.