Een schokkende conclusie

Van onze verslaggever - Wij hopen het defensievliegtuig, dat is opgestegen in Tripoli, op Eindhoven Airport te kunnen zien landen, en daar is het! Gered zijn onze mensen! En gereed is uw verslaggever (loopt hollend naar het vliegtuig toe) om de verschillende dappere Nederlanders aan het, god, wat een verschrikkelijke afstand!, aan het woord te laten!
Meneer! Hoe was het, daar in Lybië?
‘Nou, het was een comfortabele vlucht. Alle lof voor de Nederlandse luchtmacht!’
Hebben wij nog iets kunnen doen daar?
‘Neuh.’
En u, meneer! Bent u betrokken bij een van de Non Governmental Organisations in Lybië?
‘Nee. Ik werk bij Shell.’
Dus u was niet tegen Khadaffi.
‘Nee hoor.’
En wie hebben we daar, Peter Giessen uit Dirkswoud! Zegt u het maar, Peter Giessen!
‘Wij zijn ontsnapt uit een dramatische oorlogssituatie, zet dat maar in de krant. Een situatie zoals wij die in Nederland niet meer gekend hebben sinds 1944. Pardon, 1945. Toen het westen en het noorden van Nederland nog onder de Duitse knoet lag, met de hongerwinter en zijn gevolgen die zich deden voelen. Het is een pandonium.’
Een pando...?
‘Ja, de straten liggen bezaaid met lijken in Tripoli, want de ziekenhuizen hebben gewoonweg niet genoeg ambulances. Een rampenplan is er ook niet, dus men weet niet wat men ermee aanmoet. Er is ook geen bloed genoeg in de ziekenhuizen, zegt men, hoewel er talloze bloedende slachtoffers worden binnengebracht, dus ik zou zeggen: bloed zat! Voor wat hoort wat, zeiden onze ouders al.’
Maar in Lybië...?
‘Daar denken de mensen, net als in Egypte, als die leider maar weg is, dan hebben we het voor elkaar. Mubarak weg, fijne toekomst. Khadaffi weg, fijne toekomst. Maar zo simpel is het niet. Die Arabieren moeten eerst nog door een 1848-revolutie heen, geloof ik, voordat ze verder komen.’