Klaar ben je

Ik wil elke dag een A4-tje volschrijven, zoals sommige anderen elke dag een parachutesprong willen maken of zoals in de winter van 1963 (en je had toen nog winters, we zaten toen in de KIeine IJstijd) de plaatselijke loodgieter elke dag door het dorp liep, een slee voorttrekkend met daarop zijn gereedschappen, om her en der de kranen te ontdooien. Ik was toen 9 of 10 jaar oud en liep op een dag een stukje met hem mee. Hij zei: ‘Wat kunnen de mensen onzorgvuldig zijn, jongetje Hoogeboom!’

Een mens kan niet elke dag helder in zijn kop zijn, en daarom heb ik een methode bedacht waardoor ik toch elke dag dat A4-tje kan volschrijven. Zodra ik een stukje klaarheb, lees ik het nog even door en pik ik er een zinsnede uit, en die zinsnede wordt de titel voor het stukje van de volgende dag. Bij die titel moet ik dan alleen nog iets verzinnen. Zo simpel is het! En dan ga ik de volgende dag op weg in mijn comfortabele, witte Citroën Berline, onderweg wuivend naar iedereen, en in Dirkswoud gebeurt altijd wel iets. Echt hoor, een kind kan de was doen.

Zo zijn er in Dirkswoud twee cafetaria’s. De ene zit aan de Zuidervaart, De wijde blik, die presenteert het normale cafetariavoedsel. De andere zit (een ander ding: houd het overzichtelijk!) aan de Noordervaart en heet Vegetaria. Daar gaan de mensen heen die niet zo gesteld zijn op die moddervette patatten, gehaktstaven en loempia’s, die je gemeenlijk toegeworpen krijgt in de Nederlandse eetgelegenheden.

Ik kom wel eens in de Vegetaria en eigenaar Dirk Fruin verwelkomt me steeds met een gulle lach en met de woorden: ‘Zo, bent u er weer, meneer Hoogeboom? Bent u weer op pad geweest? Dat moet ook wel op deze prachtige lentedag (of zomerdag, winterdag, herfstdag). En u kreeg honger, dat kan ik me best voorstellen. Zullen we het normale maar weer doen?’

Dat normale is een ‘broodje oosters’: een broodje met knapperige groenten en sambal, en daarbij krijg je ook een kannetje met honingsaus, want, zoals Dirk zegt: ‘Het kan voor sommige mensen te heet zijn.’

Ik vraag nooit om een Han Li-kroket of om een Balinese Souvenir-loempia. Ik stel weinig eisen.