Een maand geleden ongeveer

Een maand geleden ongeveer was ik in het landelijke Dirkswoud, toen zich daar het volgende voordeed. Een meisje van 19 jaar, Magda van Dieren, zat aan de slootkant van de Noordervaart op haar viola da gamba te spelen. Zij was aan het oefenen, want zij zou over een paar weken in het Parochiehuis (Kerkweg 2) een uitvoering geven van werken van Tallis, Byrd en nog wat katholieke componisten uit die jaren. Ze zat op een visserskrukje tussen de bomen, naast het bruggetje voor Noordervaart 132, haar huisadres.

Ik moest op dit adres zijn omdat een artikel dat de heer Van Dieren geschreven en ingeleverd had (‘De psychologie der bacteriën’) door de redactie van het tijdschrift waaraan ik ook verbonden ben, was afgewezen als zijnde onzinnig. Ik moest die beslissing in een persoonlijk gesprek toelichten, dus ik belde aan, maar hoorde toen het meisje zeggen: ‘Er is niemand thuis, hoor!’
Ze stopte met spelen en ik draaide me om. Maar het meisje zag ik niet meer, het meisje was verdwenen.
‘Hoe nu?’ dacht ik.
In de avond van die dag had de heer Van Dieren zijn dochter als vermist opgegeven bij het politiebureau aan de Zuidervaart 20. Daar ben ik ook gehoord, als getuige, nadat Magda verdronken was gevonden in de Noordervaart, samen met haar krukje en haar viola da gamba. Ze moet de Noordervaart zijn ingeduwd of -getrokken.
‘Ik heb geen idee wat er gebeurd kan zijn,’ zei ik hoofdinspecteur Goossens. Hij noteerde mijn woorden zorgvuldig: Geen. Idee. Toen vroeg hij: ‘U bent niet kwaad geweest omdat er niemand thuis was?’
‘Neuh.’
‘Maar u moest toch heel wat kilometers afleggen voor die rottige bacteriën, en dan...’
‘Ja, maar dat hoort allemaal bij mijn werk. Bovendien rijd ik in een comfortabele, witte Citroën Berline en ben ik graag in uw lieflijke Dirkswoud.’
‘Dus er is geen kans dat u zo kwaad geworden bent dat u het heeft gedaan?’
‘Nee. Kwaad worden zit niet in mijn natuur.’
Enfin. Dit was het einde van het veel te korte leven van Magda van Dieren.