‘U bent geen grappenmaker?’

‘Op de Europese Kampioenschappen Langebaanzwemmen te Boedapest heeft de Nederlandse équipe eindelijk succes gehad. De 22-jarige Kees Markinga uit Dirkswoud behaalde de bronzen medaille op het onderdeel schoonspringen vanaf de 1-meter plank. Hij deed dit in een nieuw Nederlands record van 340,5 punten.’

Tot zover de berichtgeving van Studio Sport, vanavond.Het schoonspringevenement werd vanmiddag uitgezonden door Eurosport en ik volgde de wedstrijd in café-hotel Te Waskip, Oosterzij 28 te Dirkswoud. Daar zat voor de tv een gezellige groep mannen, die helaas ook wel partijdig waren. Kreten als de volgende waren niet van de lucht:

‘Dekselse Kees! Hij duikt ze allemaal de goot in, zie je dat?’
‘Blikskaters, wat een mooie sprong!’
‘Kutsprongetje van die kuttekop uit Roemenië.’
‘Die Duitser kan er ook niets van.’
‘Zie je dat Kees al zijn borsthaar erafgeknipt heeft?’
‘Dat heeft hij eraf geschoren.’
‘Nee, erafgeharst. Dat is beter voor de stroomlijn.’
Ik zat naast Pieter Aling, de nu 66 jaar oude ex-kampioen van Noord-Holland. Zijn mening: ‘Ik ben natuurlijk een oude baas, ik kom nog uit de tijd dat dat schoonspringen kunstduiken genoemd werd. Wij schoren onze benen nog niet, want daar hadden wij de financiën niet voor. Wij kliefden het wateroppervlak en als we onder water waren, haalden we onze zwembroek op. Trainers? Die hadden wij niet. Tegenwoordig zitten ze met zijn achten langs de kant te applaudisseren, om de jury te beïnvloeden, maar daar hadden wij geen geld voor. Kijk, de hele sport is veranderd. Vroeger sprongen wij zo (de heer Aling tekent met zijn vinger de bovenste helft van een cirkel in de wat zurige lucht van het café-hotel). Maar tegenwoordig springen ze zo hoog mogelijk, ze maken wat pirouettes en dan komen ze in het water terecht. De hele sport is atletisch geworden, en dat was vroeger anders. Vroeger was het een volkssport, kunstduiken. Ik deed het zo: ik kwam aanrennen op de duikplank, dan dook ik, en terwijl ik mijn duikvlucht maakte, keek ik zo naar de jury (de heer Aling kijkt verheerlijkt boven zijn glaasje jenever uit) en dan kwam ik zo mooi mogelijk in het water terecht. Dat noemden wij: glad neerkomen. Ik had toen mijn snor ook al, ja. Een zwarte snor.’